doktorant

doktorant (język polski)

wymowa:

IPA: [dɔkˈtɔrãnt], AS: [doktorãnt], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba na studiach doktoranckich, ubiegająca się o stopień naukowy doktora

(1.2) środ. stud. żart. student powtarzający rok

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	doktorant	doktoranci
dopełniacz	doktoranta	doktorantów
celownik	doktorantowi	doktorantom
biernik	doktoranta	doktorantów
narzędnik	doktorantem	doktorantami
miejscownik	doktorancie	doktorantach
wołacz	doktorancie	doktoranci

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. doktorat m, doktor m, doktoryzowanie n

forma żeńska doktorantka ż

czas. doktoryzować się, doktoryzować ndk.

przym. doktorancki, doktorski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) doktoregai
• białoruski: (1.1) дактарант m
• bułgarski: (1.1) докторант m
• esperanto: (1.1) doktoriĝonto
• francuski: (1.1) candidat au doctorat m
• hiszpański: (1.1) doctorando m
• niemiecki: (1.1) Doktorand
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• portugalski: (1.1) doutorando
• rosyjski: (1.1) докторант m
• szwedzki: (1.1) doktorand w
• ukraiński: (1.1) докторант m

źródła: