cipa

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: çıpaĉipa

cipa (język polski)

wymowa:
IPA[ˈʨ̑ipa], ASipa], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wulg. (dawniej gw.)[1] żeński narząd rozrodczy
(1.2) wulg. pogardliwie o kobiecie[2]
(1.3) wulg. o osobie niezaradnej
(1.4) gw. kura[3][4]
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Z oburzeniem zwierzyła się przyjaciółce, że jej ginekolog używa słowa cipa.
(1.2) Ty głupia cipo!” – krzyknęła Iwona.
(1.3) Ależ z niego cipaniczego załatwić nie potrafi.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wulg. pipa, wulg. pizda, wulg. kapa, wulg. kapsko, daw. ciupa[1], kuciapa, kuciapka, psita, dziura, piczka; eufem. muszelka, eufem. brzoskwinka, eufem. myszka, eufem. kotka; pochwa, wagina, srom
antonimy:
(1.1) chuj
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. cipeczka ż, cipka ż
czas. ocipieć dk.
przym. cipowy
związki frazeologiczne:
mieć cipę w głowie[5]
etymologia:
(1.1) być może związane z czasownikiem pol. ćpaćjeść żarłocznie, napychać się, pierwotnie nabijać, napełniać, napychać, wpychać, wtykać[6]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „ciupa” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 341.
  2. Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 56.
  3. Jan Karłowicz, Słownik gwar polskich, t. I, Akademia Umiejętności, Kraków 1900, s. 238–239.
  4. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „cipa” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 339.
  5. Julia Klyus, Inwektywy związane z nazwami części ciała we frazeologii polskiej i rosyjskiej. Analiza leksykalno-semantyczna, „Językoznawstwo” nr 12/2018, s. 166.
  6. Hasła cipa, ćpać w: Andrzej Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, t. I, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13016-4, s. 192, 245.