behawioralny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

behawioralny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌbɛxavʲjɔˈralnɨ], AS[beχavʹi ̯oralny], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob.i → j  ?/i
?/i ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) psych. związany z zachowaniem (behawiorem)
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Ze względu na często bezładny rozród i ubogie warunki panujące w fabrykach szczeniąt, u szczeniąt hodowanych w tego typu miejsach występuje skłonność do znaczących problemów zdrowotnych i behawioralnych.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. behawior mrz, behawioryzm mrz, behawiorysta mos, behawiorystka ż, behawioralność ż
przym. behawiorystyczny
przysł. behawioralnie, behawiorystycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. behawior + -alny
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: