adiutant

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

adiutant (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[aˈdʲjutãnt], AS[adʹi ̯utãnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.i → j  ?/i
podział przy przenoszeniu wyrazu: a•diu•tant[1]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) wojsk. żołnierz asystujący dowódcy; zob. też adiutant w Wikipedii
(1.2) pot. osoba, która ciągle komuś towarzyszy, nadskakuje[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Stanęliśmy i przez chwilę zaległa taka cisza, że słychać było tętent siwej klaczy dopędzającego nas adiutanta[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. adiutantowanie n
zdrobn. adiutancik mos
forma żeńska adiutantka ż
czas. adiutantować
przym. adiutancki
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Adjutant < franc. adjudant, ajudant < hiszp. ayudantepomagający < hiszp. ayudarpomagać[4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „adiutant” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 5.
  2. Małgorzata Stefaniak, „Absztyfikant założył ancug”, czyli o niemieckich zapożyczeniach we współczesnej polszczyźnie potocznej, w: Język, Komunikacja, Informacja nr 6/2011, red. I. Koutny, P. Nowak, s. 223.
  3. Bolesław Prus: Lalka
  4. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 24.