Miron

Miron (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈmʲirɔ̃n], AS: [mʹirõn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie; zob. też Miron w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Miron	Mironowie
dopełniacz	Mirona	Mironów
celownik	Mironowi	Mironom
biernik	Mirona	Mironów
narzędnik	Mironem	Mironami
miejscownik	Mironie	Mironach
wołacz	Mironie	Mironowie
depr. M. i W. lm: (te) Mirony

przykłady:

(1.1) Miał na imię Miron i hodował bernardyny krótkowłose.

(1.1) W Kościele katolickim na 8 sierpnia przypada wspomnienie św. Mirona z Krety.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pan Miron • brat / kuzyn / wujek / dziadek Miron • mężczyzna imieniem (o imieniu) Miron • święty / błogosławiony Miron • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Miron • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Miron • otrzymać / dostać / przybrać imię Miron • dzień imienin / imieniny Mirona • na Mirona (o dniu)

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Mirona ż

przym. Mironowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. Myron < gr. Μύρων < gr. μύρον → maść, pachnidło

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Myron
• białoruski: (1.1) Мірон m
• łaciński: (1.1) Myron m
• nowogrecki: (1.1) Μύρων m
• starogrecki: (1.1) Μύρων m
• włoski: (1.1) Mirone m

źródła: