Minerwa

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

Minerwa (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[mʲĩˈnɛrva], AS[mʹĩnerva], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) mit. rzym. bogini mądrości, wojny sprawiedliwej, rękodzieła i sztuki oraz nauczycieli i szkół, utożsamiana z grecką Ateną; zob. też Minerwa w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Minerwa uchodziła początkowo za etruskie bóstwo rzemiosła i sztuki.
(1.1) Święto Minerwy, 19 marca, było dniem wolnym od nauki[1].
(1.1) W bocznych nawach świątyni kapitolińskiej stały posągi Minerwy i Junony, które wraz z Jowiszem stanowiły trójcę bogów stworzoną na wzór etruski[2].
(1.1) Jowisz razem z żoną Junoną i Minerwą tworzyli tzw. triadę kapitolińską.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bogini Minerwa • boska Minerwa • atrybut / figurka / kult / posąg / świątynia / święto / wizerunek Minerwy • ku czci / na cześć Minerwy • oddawać cześć / poświęcony / składać ofiary Minerwie • czcić Minerwę
synonimy:
(1.1) Atena
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) bogini
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. minerwa ż
związki frazeologiczne:
świnia poucza Minerwęwbrew woli Minerwy
etymologia:
łac. Minerva[3]
uwagi:
(1.1) por. Atena; zobacz też: ApolloCeresDianaJowiszJunonaMarsMerkuryNeptunWenusWestaWulkanIndeks:Polski - Mitologia rzymska
tłumaczenia:
źródła:
  1. Aleksander Krawczuk, Mitologia starożytnej Italii, s. 228, Warszawa, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1982
  2. Aleksander Krawczuk, Mitologia starożytnej Italii, s. 330, Warszawa, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1982
  3. Hasło „Minerwa” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.