Janikuł

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

Janikuł (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) daw. geogr. zob. Janikulum
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Klasztor św. Onufrego leży za Tybrem, na Janikule nad bramą San Spirito, stary, zbudowany był w XV wieku (p. uwsp.)[1].
(1.1) Porsena w pierwszym szturmie odparty, przedsięwzięcie siłą dobycia miasta, na oblężenie odmieniwszy, obsadził żołnierzem Janikuł, całe zaś wojsko nad Tybrem rozciągnął[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) wzgórze
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
zobacz listę tłumaczeń w haśle: Janikulum
źródła:
  1. Józef Ignacy Kraszewski, Kartki z podróży 1858-1864 roku: Kraków, Wiedeń, Triest, Wenecja, Padwa, Medjolan, Genua, Piza, Florencja, Rzym, nakładem Gustawa Sennewalda, Warszawa, 1866.
  2. Tytus Liwiusz, Tyta Liwiusza Dzieje rzymskie, tłum. Józef Maksymilian Ossoliński, t. 1, s. 117, Lwów, 1849.