Indeks:Polski - Regionalizmy krakowskie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

Gwara krakowska to słownictwo charakterystyczne dla mieszkańców Krakowa i okolic (część dialektu małopolskiego). Wiele z podanych słów i wyrażeń spotyka się na Podhalu oraz na Podkarpaciu.

A[edytuj]

    (do góry strony)

B[edytuj]

  • baciar – łobuz
  • baba1. kobieta; 2. straganiarka
  • badyl – wyschnięta, gruba łodyga lub gruby patyk
  • ba(e)jok – mitoman, pleciuga
  • bajoro – błoto, kałuża
  • bajtlok – człowiek opowiadający zmyślone historie
  • balaski – sztachety, drewniane deski w płocie
  • balia, balijka – miska
  • bania – głowa
  • bandzioch – brzuch
  • baniak – kanister
  • bańka – bombka (na choinkę)
  • bebechy – narządy wewnętrzne
  • beretka – beret
  • bil – słonina
  • bitki – kotlety z wołowiny
  • bitnik – ten, który lubi się bić
  • blichówka – metalowa packa do nakładania tynku
  • bławatek – chaber
  • boisko – centralna część stodoły, plac
  • bojcora – plotkara
  • bojcorz – plotkarz, człowiek z bujną wyobraźnią
  • bojcyć – plotkować
  • bojka – plotka
  • bonk – trzmiel
  • borg – kredyt
  • bormaszynka – wiertarka
  • borówka – czarna jagoda
  • brechtać – śmiać się
  • brusznica – borówka (czerwona)
  • bucwulg. męski narząd rozrodczy, używane jako pejoratywne określenie kogoś złośliwego, nieprzyjemnego
  • buchnąć – ukraść
  • (ja) był/(my) byli – ja byłem/my byliśmy (używanie czasownika być w formie trzecioosobowej do pierwszej osoby)
  • bzdyczyć się – gniewać się

    (do góry strony)

C[edytuj]

    (do góry strony)

Ć[edytuj]

    (do góry strony)

D[edytuj]

  • dawać dyla – dawać nogę, uciec
  • despecić – robić na złość, psocić
  • deszczułka – mała, cienka deska
  • dinks – synonim wihajster
  • do cna – całkowicie, zupełnie, do końca
  • dożarty – niegrzeczny, urwis, kłótliwy, złośliwy
  • drobić – kruszyć
  • drożdżówka – niemal każdy rodzaj słodkich bułeczek, przeważnie z dodatkiem owoców, maku, czekolady lub słodkiego sera
  • druszlak, druślokdurszlak
  • drypcić – niecierpliwić się, drobić kroki
  • drzewo – drewno
  • drzewko – choinka na Boże Narodzenie
  • ducka – koszyk; w ducke – dużo
  • dupcyć – spółkować, uprawiać seks, także ogólnego zastosowania: Chyba cię podupcyło
  • dwór – budynek, w którym mieszkała szlachta, grupa ludzi wokół księcia/króla
  • dychnąć – odpocząć
  • dziamdziać – jeść powoli
  • dziopa, dziołcha – dziewczyna
  • dzieliwór – taksówkarz
  • drzyć – krzyczeć
  • dzyndzel – coś wystającego, np. drobny uchwyt, przedmiot jak tasiemka czy guzik
  • dźwigać – podnosić lub nosić, np. dźwigać zakupy ze sklepu
  • dżyznąć – oddać kał

    (do góry strony)

F[edytuj]

  • fangla – narzędzie murarskie, czerpak
  • farfocel – fus
  • ferszalung, ferszalunek – kombinezon, ubranie robocze
  • flaszka – butelka wódki (częściej niż w innych regionach)
  • flizy – kafelki, glazura
  • fliziarz – glazurnik
  • focioły - męty w płynie
  • folga – odwilż, popuszczanie
  • forajbka – wkręt do drewna z wygiętym i rozpłaszczonym końcem służący do wkręcania i mocowania różnych elementów, np. zamykania drzwi lub okien
  • forykować1. narzekać (od zwierząt porykujących w oborze, regionalizm z okolic Bronowic lub od niem. vorrücken – wyskakiwać do przodu); 2. podnieść głos, krzyczeć na kogoś
  • franca – złośnica, cholera
  • fuczeć na kogoś – gniewać się na kogoś, wyrażać pretensje; "nie fucz na mnie już tyle"
  • ofukać kogoś – okrzyczeć kogoś, opierniczyć, nakrzyczeć na kogoś
  • funt – 0,5 kg przy zakupach (zanikające)

    (do góry strony)

G[edytuj]

    (do góry strony)

H[edytuj]

  • habina (habaź, haberdź) – cienka gałązka, kijek
  • hadra – kłótliwa baba
  • haj / hajnok – tam
  • hajs – pieniądze
  • hajcować/hajcyć – palić
  • hajtać się - żenić się, wychodzić za mąż
  • hamrać – sprzeczać się
  • haratać – niszczyć, ciąć, przecinać, uderzać (o coś, np. haratnął banią o stół)
  • hardy – twardy
  • harnasić się – tłuc się, hałasować, wiercić się (co się tak harnasisz na tym łóżku?! a idże (idź-że) już spać!)
  • harować, harowanie – niszczenie powierzchni poprzez drapanie jej ostrym przedmiotem albo ciężkie pracowanie.
  • haś – kruszywo, żużel
  • haw / hawok – tu
  • hobiel (najczęściej w lm hobiele) – chwasty, krzaki, chaszcze
  • hulacka – zabawa
  • huncwot – łobuz

    (do góry strony)

I[edytuj]

    (do góry strony)

J[edytuj]

    (do góry strony)

K[edytuj]

    (do góry strony)

L[edytuj]

    (do góry strony)

Ł[edytuj]

    (do góry strony)

M[edytuj]

  • maciupinka – odrobina
  • majzel – przecinak
  • makutra – miska do ucierania ciasta, masy
  • malta – wapienna zaprawa tynkarska lub murarska
  • masa – bateria, ogniwo galwaniczne
  • manel – drobiazg, rzecz, osoba bezdomna spożywająca alkohol w miejscach publicznych
  • maniurka – dziewczyna przesadnie dbająca o swój wygląd (tipsy, opalenizna), a także odznaczająca się specyficznym zachowaniem
  • maścić – psuć
  • mazgaj – płaczek, mięczak
  • menel – bezdomny, pijak
  • metr (meter)miara wagi: 100 kilogramów
  • miednica – duża misa
  • mikrus – ktoś mały, niski, np. dziecko
  • mitręga – strata czasu
  • miska / micha – twarz
  • mroziaste – coś w drobne wzorki (np. tkanina, tapeta ściana w pokoju)
  • myjka / myjok – gąbka do mycia naczyń

N[edytuj]

  • nadać się – przydać się
  • nafutrowany – najedzony
  • na ile te np.:pomidory – ile kosztują to pomidory
  • najnok – niezdarna osoba
  • najsampierw – nasamprzód
  • nakastlik – stolik nocny, szafka nocna
  • -nokońcówka dodawana do czasowników stosowana w podobny sposób do partykuły wzmacniającej „–że”, a także w prośbach mniej grzecznościowych (pomiędzy znajomymi), np. skoczno mi po obwarzanka
  • na miasto – do miasta
  • na nogach – pieszo
  • na śtorc – pionowo, na stojąco, wyprężony

    (do góry strony)

O[edytuj]

    (do góry strony)

P[edytuj]

    (do góry strony)

R[edytuj]

    (do góry strony)

S[edytuj]

    (do góry strony)

Ś[edytuj]

    (do góry strony)

T[edytuj]

    (do góry strony)

U[edytuj]

    (do góry strony)

W[edytuj]

    (do góry strony)

Z[edytuj]

    (do góry strony)

Ź[edytuj]

    (do góry strony)

Ż[edytuj]

  • -że – obficie stosowana końcówka trybu rozkazującego: chodźże, dajże [= daj], weźże się [wym. „weże sie” lub „weźże sie”, = odejdź, przestań]
  • – jak wyżej dla lm: chodźcież, dajcież, weźcież się
  • -żem – końcówka stosowana przy opowiadaniu rzeczy które się działy w przeszłości: "jakżem, wziołżem" [wym. "jagżem"]
  • żerdka, zyrdka – długi cienki drąg lub tyczka

    (do góry strony)

Nazwy miejscowe[3][edytuj]

    (do góry strony)

Przypisy[edytuj]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Kazimierz Ożóg, Ustna odmiana języka ogólnego, w: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1993, s. 89.
  2. 2,0 2,1 2,2 Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.
  3. Krakoskom godkom

Zobacz też[edytuj]