Ikiel
Ikiel (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Ikiel Ikle dopełniacz Iklu Ikli celownik Iklowi Iklom biernik Ikiel Ikle narzędnik Iklem Iklami miejscownik Iklu Iklach wołacz Iklu Ikle
- przykłady:
- (1.1) Sieć rzeczna jest dobrze rozwinięta, a główne rzeki to Dniestr z dopływami: Reut, Ikiel, Botna i Byk oraz Prut, należące do zlewiska Morza Czarnego.[2]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) źródło / bieg / koryto / (prawy / lewy) dopływ / ramię / dorzecze / dolina / wody / nurt / płycizna / zakręt / zakole / brzeg / dno / odnoga / ujście / głębokość / szerokość Iklu • nad Iklem • Ikiel wypływa / płynie / wije się / meandruje / kieruje się / niesie wody / przybiera / wylewa / zatapia / opada / nawadnia / odwadnia / wysycha / przepływa / opływa / dopływa / wpływa • na prawym / na lewym brzegu / u źródeł / u ujścia Iklu • pływać / płynąć Iklem
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) rzeka
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 203.
- ↑ Wiesław Maik (red.) „Europa”, t. 1, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań 1999, s. 140, ISBN 8386600993
- ↑ Hasło „Ikuł” w: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy. Warszawa, 1882.