Aneks:Pinyin

双拼 czyli podwójne literowanie - klawiatura mapująca końcówki pinyin na podstawowe QWERTY

Pinyin to potoczna nazwa na zbiór metod transkrypcji/latynizacji języków chińskich. Najczęściej słowo pinyin odnosi się do 汉语拼音方案 (=hànyǔ pīnyīn fāng'àn), czyli latynizacji standardowego języka mandaryńskiego, chociaż także inne języki chińskie można opisać z pomocą pinyin.

Pinyin jest, obok bopomofo, najbardziej powszechną metodą transkrypcji znaków chińskich, a co za tym idzie, także metodą ich wprowadzania do komputerów i urządzeń mobilnych. Pinyin nie wymaga przy tym specjalnej klawiatury, chociaż na pewnym etapie cyfryzacji tworzono klawiatury nagłosów i końcówek na wzór tych z bopomofo, co miała przyspieszać pisanie.

Jak już wspomniano, pinyin oparte jest na nagłosach i końcówkach (pełna lista w informacji o transkrypcjach języka chińskiego). Poprawne, aczkolwiek w najnowszych wersjach oprogramowania niekonieczne, jest podanie także akcentu (od 1 do 4). Wszystko wykorzystuje alfabet łaciński. System na tej postawie tworzy listę znaków o wskazanej wymowie. Użytkownik sam wybiera znak (lub ich ciąg), który jest mu potrzebny.

Przykładowo, napisanie s h i (bez akcentu) wywołuje listę kilkuset pozycji, zaczynając od 是 (shì = być), 时 (shí = czas) oraz 事 (shì = rzecz, sprawa). Pisząc dalej j i e, lista zawęży się, priorytetyzując 世界 (shìjiè = świat), 师姐 (shījiě = seniorka) i 时节 (shījiě = sezon).

Główną zaletą - i źródłem popularności - pinyin jest wykorzystanie alfabetu łacińskiego. Dla osób, które już znają język(i) go wykorzystujące, jest on bardzo intuicyjny. Wadą jest niejednoznaczność (którą współdzieli z bopomofo). Osoba „pisząca” po chińsku za pomocą pinyin musi znać znaki, których planuje użyć, inaczej łatwo o pomyłki.