Aneks:Język fiński - odmiana czasowników/25

Koniugacja typu 25.[edytuj]

Bez wymiany[edytuj]

zakończone na -eta, -ata

Przykład poniżej: bezokolicznik parata, temat para-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	para‧nen	para‧nemme	en para‧ne	emme para‧ne	1.	olen para‧nnut	olemme para‧nneet	en ole para‧nnut	emme ole para‧nneet
2.	para‧net	para‧nette	et para‧ne	ette para‧ne	2.	olet para‧nnut	olette para‧nneet	et ole para‧nnut	ette ole para‧nneet
3.	para‧nee	para‧nevat	ei para‧ne	eivät para‧ne	3.	on para‧nnut	ovat para‧nneet	ei ole para‧nnut	eivät ole para‧nneet
str. bierna	para‧taan		ei para‧ta		str. bierna	on para‧ttu		ei ole para‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	para‧nin	para‧nimme	en para‧nnut	emme para‧nneet	1.	olin para‧nnut	olimme para‧nneet	en ollut para‧nnut	emme olleet para‧nneet
2.	para‧nit	para‧nitte	et para‧nnut	ette para‧nneet	2.	olit para‧nnut	olitte para‧nneet	et ollut para‧nnut	ette olleet para‧nneet
3.	para‧ni	para‧nivat	ei para‧nnut	eivät para‧nneet	3.	oli para‧nnut	olivat para‧nneet	ei ollut para‧nnut	eivät olleet para‧nneet
str. bierna	para‧ttiin		ei para‧ttu		str. bierna	oli para‧ttu		ei ollut para‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	para‧nisin	para‧nisimme	en para‧nisi	emme para‧nisi	1.	olisin para‧nnut	olisimme para‧nneet	en olisi para‧nnut	emme olisi para‧nneet
2.	para‧nisit	para‧nisitte	et para‧nisi	ette para‧nisi	2.	olisit para‧nnut	olisitte para‧nneet	et olisi para‧nnut	ette olisi para‧nneet
3.	para‧nisi	para‧nisivat	ei para‧nisi	eivät para‧nisi	3.	olisi para‧nnut	olisivat para‧nneet	ei olisi para‧nnut	eivät olisi para‧nneet
str. bierna	para‧ttaisiin		ei para‧ttaisi		str. bierna	olisi para‧ttu		ei olisi para‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	para‧tkaamme	–	älkäämme para‧tko	1.	–	olkaamme para‧nneet	–	älkäämme olko para‧nneet
2.	para‧ne	para‧tkaa	älä para‧ne	älkää para‧tko	2.	ole para‧nnut	olkaa para‧nneet	älä ole para‧nnut	älkää olko para‧nneet
3.	para‧tkoon	para‧tkoot	älköön para‧tko	älkööt para‧tko	3.	olkoon para‧nnut	olkoot para‧nneet	älköön olko para‧nnut	älkööt ole para‧nneet
str. bierna	para‧ttakoon		älköön para‧ttako		str. bierna	olkoon para‧ttu		älköön olko para‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	para‧nnen	para‧nnemme	en para‧nne	emme para‧nne	1.	lienen para‧nnut	lienemme para‧nneet	en liene para‧nnut	emme liene para‧nneet
2.	para‧nnet	para‧nnette	et para‧nne	ette para‧nne	2.	lienet para‧nnut	lienette para‧nneet	et liene para‧nnut	ette liene para‧nneet
3.	para‧nnee	para‧nnevat	ei para‧nne	eivät para‧nne	3.	lienee para‧nnut	lienevät para‧nneet	ei liene para‧nnut	eivät liene para‧nneet
str. bierna	para‧ttaneen		ei para‧ttane		str. bierna	lienee para‧ttu		ei liene para‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		para‧ta		cz. teraźniejszego	para‧neva	para‧ttava
rozszerzony I		para‧takseen²		cz. przeszłego	para‧nnut	para‧ttu
II	inessivus	para‧tessa¹	para‧ttaessa	sprawcy	para‧nema^1, 3
II	instructivus	para‧ten	–	przeczący	para‧nematon
III	inessivus	para‧nemassa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	para‧nemasta	–
	illativus	para‧nemaan	–
	adessivus	para‧nemalla	–
	abessivus	para‧nematta	–
	instructivus	para‧neman	para‧ttaman
IV	mianownik	para‧neminen
IV	partitivus	para‧nemista
V		para‧nemaisillaan²

B[edytuj]

zakończone na -peta, -pata (p → pp)

Przykład poniżej: bezokolicznik hapata, temat hap-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hap‧pa‧nen	hap‧pa‧nemme	en hap‧pa‧ne	emme hap‧pa‧ne	1.	olen hap‧a‧nnut	olemme hap‧a‧nneet	en ole hap‧a‧nnut	emme ole hap‧a‧nneet
2.	hap‧pa‧net	hap‧pa‧nette	et hap‧pa‧ne	ette hap‧pa‧ne	2.	olet hap‧a‧nnut	olette hap‧a‧nneet	et ole hap‧a‧nnut	ette ole hap‧a‧nneet
3.	hap‧pa‧nee	hap‧pa‧nevat	ei hap‧pa‧ne	eivät hap‧pa‧ne	3.	on hap‧a‧nnut	ovat hap‧a‧nneet	ei ole hap‧a‧nnut	eivät ole hap‧a‧nneet
str. bierna	hap‧a‧taan		ei hap‧a‧ta		str. bierna	on hap‧a‧ttu		ei ole hap‧a‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hap‧pa‧nin	hap‧pa‧nimme	en hap‧a‧nnut	emme hap‧a‧nneet	1.	olin hap‧a‧nnut	olimme hap‧a‧nneet	en ollut hap‧a‧nnut	emme olleet hap‧a‧nneet
2.	hap‧pa‧nit	hap‧pa‧nitte	et hap‧a‧nnut	ette hap‧a‧nneet	2.	olit hap‧a‧nnut	olitte hap‧a‧nneet	et ollut hap‧a‧nnut	ette olleet hap‧a‧nneet
3.	hap‧pa‧ni	hap‧pa‧nivat	ei hap‧a‧nnut	eivät hap‧a‧nneet	3.	oli hap‧a‧nnut	olivat hap‧a‧nneet	ei ollut hap‧a‧nnut	eivät olleet hap‧a‧nneet
str. bierna	hap‧a‧ttiin		ei hap‧a‧ttu		str. bierna	oli hap‧a‧ttu		ei ollut hap‧a‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hap‧pa‧nisin	hap‧pa‧nisimme	en hap‧pa‧nisi	emme hap‧pa‧nisi	1.	olisin hap‧a‧nnut	olisimme hap‧a‧nneet	en olisi hap‧a‧nnut	emme olisi hap‧a‧nneet
2.	hap‧pa‧nisit	hap‧pa‧nisitte	et hap‧pa‧nisi	ette hap‧pa‧nisi	2.	olisit hap‧a‧nnut	olisitte hap‧a‧nneet	et olisi hap‧a‧nnut	ette olisi hap‧a‧nneet
3.	hap‧pa‧nisi	hap‧pa‧nisivat	ei hap‧pa‧nisi	eivät hap‧pa‧nisi	3.	olisi hap‧a‧nnut	olisivat hap‧a‧nneet	ei olisi hap‧a‧nnut	eivät olisi hap‧a‧nneet
str. bierna	hap‧a‧ttaisiin		ei hap‧a‧ttaisi		str. bierna	olisi hap‧a‧ttu		ei olisi hap‧a‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	hap‧a‧tkaamme	–	älkäämme hap‧a‧tko	1.	–	olkaamme hap‧a‧nneet	–	älkäämme olko hap‧a‧nneet
2.	hap‧pa‧ne	hap‧a‧tkaa	älä hap‧pa‧ne	älkää hap‧a‧tko	2.	ole hap‧a‧nnut	olkaa hap‧a‧nneet	älä ole hap‧a‧nnut	älkää olko hap‧a‧nneet
3.	hap‧a‧tkoon	hap‧a‧tkoot	älköön hap‧a‧tko	älkööt hap‧a‧tko	3.	olkoon hap‧a‧nnut	olkoot hap‧a‧nneet	älköön olko hap‧a‧nnut	älkööt ole hap‧a‧nneet
str. bierna	hap‧a‧ttakoon		älköön hap‧a‧ttako		str. bierna	olkoon hap‧a‧ttu		älköön olko hap‧a‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hap‧a‧nnen	hap‧a‧nnemme	en hap‧a‧nne	emme hap‧a‧nne	1.	lienen hap‧a‧nnut	lienemme hap‧a‧nneet	en liene hap‧a‧nnut	emme liene hap‧a‧nneet
2.	hap‧a‧nnet	hap‧a‧nnette	et hap‧a‧nne	ette hap‧a‧nne	2.	lienet hap‧a‧nnut	lienette hap‧a‧nneet	et liene hap‧a‧nnut	ette liene hap‧a‧nneet
3.	hap‧a‧nnee	hap‧a‧nnevat	ei hap‧a‧nne	eivät hap‧a‧nne	3.	lienee hap‧a‧nnut	lienevät hap‧a‧nneet	ei liene hap‧a‧nnut	eivät liene hap‧a‧nneet
str. bierna	hap‧a‧ttaneen		ei hap‧a‧ttane		str. bierna	lienee hap‧a‧ttu		ei liene hap‧a‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		hap‧a‧ta		cz. teraźniejszego	hap‧pa‧neva	hap‧a‧ttava
rozszerzony I		hap‧a‧takseen²		cz. przeszłego	hap‧a‧nnut	hap‧a‧ttu
II	inessivus	hap‧a‧tessa¹	hap‧a‧ttaessa	sprawcy	hap‧pa‧nema^1, 3
II	instructivus	hap‧a‧ten	–	przeczący	hap‧pa‧nematon
III	inessivus	hap‧pa‧nemassa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	hap‧pa‧nemasta	–
	illativus	hap‧pa‧nemaan	–
	adessivus	hap‧pa‧nemalla	–
	abessivus	hap‧pa‧nematta	–
	instructivus	hap‧pa‧neman	hap‧a‧ttaman
IV	mianownik	hap‧pa‧neminen
IV	partitivus	hap‧pa‧nemista
V		hap‧pa‧nemaisillaan²

F[edytuj]

zakończone na -dätä (d → t)

Przykład poniżej: bezokolicznik mädätä, temat mä-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	mä‧tä‧nen	mä‧tä‧nemme	en mä‧tä‧ne	emme mä‧tä‧ne	1.	olen mä‧dä‧nnyt	olemme mä‧dä‧nneet	en ole mä‧dä‧nnyt	emme ole mä‧dä‧nneet
2.	mä‧tä‧net	mä‧tä‧nette	et mä‧tä‧ne	ette mä‧tä‧ne	2.	olet mä‧dä‧nnyt	olette mä‧dä‧nneet	et ole mä‧dä‧nnyt	ette ole mä‧dä‧nneet
3.	mä‧tä‧nee	mä‧tä‧nevät	ei mä‧tä‧ne	eivät mä‧tä‧ne	3.	on mä‧dä‧nnyt	ovat mä‧dä‧nneet	ei ole mä‧dä‧nnyt	eivät ole mä‧dä‧nneet
str. bierna	mä‧dä‧tään		ei mä‧dä‧tä		str. bierna	on mä‧dä‧tty		ei ole mä‧dä‧tty
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	mä‧tä‧nin	mä‧tä‧nimme	en mä‧dä‧nnyt	emme mä‧dä‧nneet	1.	olin mä‧dä‧nnyt	olimme mä‧dä‧nneet	en ollut mä‧dä‧nnyt	emme olleet mä‧dä‧nneet
2.	mä‧tä‧nit	mä‧tä‧nitte	et mä‧dä‧nnyt	ette mä‧dä‧nneet	2.	olit mä‧dä‧nnyt	olitte mä‧dä‧nneet	et ollut mä‧dä‧nnyt	ette olleet mä‧dä‧nneet
3.	mä‧tä‧ni	mä‧tä‧nivät	ei mä‧dä‧nnyt	eivät mä‧dä‧nneet	3.	oli mä‧dä‧nnyt	olivat mä‧dä‧nneet	ei ollut mä‧dä‧nnyt	eivät olleet mä‧dä‧nneet
str. bierna	mä‧dä‧ttiin		ei mä‧dä‧tty		str. bierna	oli mä‧dä‧tty		ei ollut mä‧dä‧tty
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	mä‧tä‧nisin	mä‧tä‧nisimme	en mä‧tä‧nisi	emme mä‧tä‧nisi	1.	olisin mä‧dä‧nnyt	olisimme mä‧dä‧nneet	en olisi mä‧dä‧nnyt	emme olisi mä‧dä‧nneet
2.	mä‧tä‧nisit	mä‧tä‧nisitte	et mä‧tä‧nisi	ette mä‧tä‧nisi	2.	olisit mä‧dä‧nnyt	olisitte mä‧dä‧nneet	et olisi mä‧dä‧nnyt	ette olisi mä‧dä‧nneet
3.	mä‧tä‧nisi	mä‧tä‧nisivät	ei mä‧tä‧nisi	eivät mä‧tä‧nisi	3.	olisi mä‧dä‧nnyt	olisivat mä‧dä‧nneet	ei olisi mä‧dä‧nnyt	eivät olisi mä‧dä‧nneet
str. bierna	mä‧dä‧ttäisiin		ei mä‧dä‧ttäisi		str. bierna	olisi mä‧dä‧tty		ei olisi mä‧dä‧tty
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	mä‧dä‧tkäämme	–	älkäämme mä‧dä‧tkö	1.	–	olkaamme mä‧dä‧nneet	–	älkäämme olko mä‧dä‧nneet
2.	mä‧tä‧ne	mä‧dä‧tkää	älä mä‧tä‧ne	älkää mä‧dä‧tkö	2.	ole mä‧dä‧nnyt	olkaa mä‧dä‧nneet	älä ole mä‧dä‧nnyt	älkää olko mä‧dä‧nneet
3.	mä‧dä‧tköön	mä‧dä‧tkööt	älköön mä‧dä‧tkö	älkööt mä‧dä‧tkö	3.	olkoon mä‧dä‧nnyt	olkoot mä‧dä‧nneet	älköön olko mä‧dä‧nnyt	älkööt ole mä‧dä‧nneet
str. bierna	mä‧dä‧ttäköön		älköön mä‧dä‧ttäkö		str. bierna	olkoon mä‧dä‧tty		älköön olko mä‧dä‧tty
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	mä‧dä‧nnen	mä‧dä‧nnemme	en mä‧dä‧nne	emme mä‧dä‧nne	1.	lienen mä‧dä‧nnyt	lienemme mä‧dä‧nneet	en liene mä‧dä‧nnyt	emme liene mä‧dä‧nneet
2.	mä‧dä‧nnet	mä‧dä‧nnette	et mä‧dä‧nne	ette mä‧dä‧nne	2.	lienet mä‧dä‧nnyt	lienette mä‧dä‧nneet	et liene mä‧dä‧nnyt	ette liene mä‧dä‧nneet
3.	mä‧dä‧nnee	mä‧dä‧nnevät	ei mä‧dä‧nne	eivät mä‧dä‧nne	3.	lienee mä‧dä‧nnyt	lienevät mä‧dä‧nneet	ei liene mä‧dä‧nnyt	eivät liene mä‧dä‧nneet
str. bierna	mä‧dä‧ttäneen		ei mä‧dä‧ttäne		str. bierna	lienee mä‧dä‧tty		ei liene mä‧dä‧tty

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		mä‧dä‧tä		cz. teraźniejszego	mä‧tä‧nevä	mä‧dä‧ttävä
rozszerzony I		mä‧dä‧täkseen²		cz. przeszłego	mä‧dä‧nnyt	mä‧dä‧tty
II	inessivus	mä‧dä‧tessä¹	mä‧dä‧ttäessä	sprawcy	mä‧tä‧nemä^1, 3
II	instructivus	mä‧dä‧ten	–	przeczący	mä‧tä‧nemätön
III	inessivus	mä‧tä‧nemässä	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	mä‧tä‧nemästä	–
	illativus	mä‧tä‧nemään	–
	adessivus	mä‧tä‧nemällä	–
	abessivus	mä‧tä‧nemättä	–
	instructivus	mä‧tä‧nemän	mä‧dä‧ttämän
IV	mianownik	mä‧tä‧neminen
IV	partitivus	mä‧tä‧nemistä
V		mä‧tä‧nemäisillään²