Konstantyn

Konstantyn (język polski)

wymowa:

IPA: [kɔ̃w̃ˈstãntɨ̃n], AS: [kõũ̯stãntỹn], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie; zob. też Konstantyn w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Konstantyn	Konstantynowie
dopełniacz	Konstantyna	Konstantynów
celownik	Konstantynowi	Konstantynom
biernik	Konstantyna	Konstantynów
narzędnik	Konstantynem	Konstantynami
miejscownik	Konstantynie	Konstantynach
wołacz	Konstantynie	Konstantynowie
depr. M. i W. lm: (te) Konstantyny

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) pan Konstantyn • brat / kuzyn / wujek / dziadek Konstantyn • mężczyzna imieniem (o imieniu) Konstantyn • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Konstantyn • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Konstantyn • otrzymać / dostać / przybrać imię Konstantyn • dzień imienin / imieniny Konstantyna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Konstandinos mos, Kostas mos, Konstantynowicz mos, Konstantyna ż

przym. konstantyński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) Канстанцін m
• bułgarski: (1.1) Константин m
• francuski: (1.1) Constantin m
• hiszpański: (1.1) Constantino m
• łotewski: (1.1) Konstantīns m
• nowogrecki: (1.1) Κωνσταντίνος m
• rosyjski: (1.1) Константин m
• szwedzki: (1.1) Konstantin w, Constantin w
• węgierski: (1.1) Konstantin

źródła: