świekier

świekier (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɕfʲjɛ̇cɛr], AS: [śfʹi ̯ėḱer], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• podw. art.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. ojciec męża

(1.2) przest. ojciec męża lub żony

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	świekier	świekrowie
dopełniacz	świekra	świekrów
celownik	świekrowi	świekrom
biernik	świekra	świekrów
narzędnik	świekrem	świekrami
miejscownik	świekrze	świekrach
wołacz	świekrze	świekrowie

przykłady:

(1.1) (…) tak dawniej jak i dzisiaj u ludu, który tej nazwy w wielu stronach używa, świekier, świokier, świekra, świokra, świekrucha oznacza tylko rodziców męża, a teść i teścia – rodziców żony.

(1.2) I przyjął go wdzięcznie świekier jego, ojciec dziewki onej, a mieszkał u niego, przez trzy dni, i jedli i pili i nocowali tam.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) świekr, daw. świokier

(1.2) teść, daw. cieść

antonimy:

(1.1) synowa, daw. snecha

hiperonimy:

(1.1) powinowaty

(1.2) powinowaty

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. forma żeńska świekra

przym. świekrowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

Według Zbigniewa Gołąba zabytek kentumowy, od prasłowiańskiej formy svek(ъ)krъ; poświadczone we wszystkich językach słowiańskich np. rosyjskie svëkor, dopełniacz svëkra. Reinhold Trautmann rekonstruował kentumową postać *su̯ekura przeciwstawną satemowemu litewskiemu šēšuras, staroindyjskie śváśura-, awestyjskie x^vasura- ts., PIE *su̯ek'uro- "pan drugiego rodu, drugiej grupy rodowej" (podobnie Václav Machek, Etymologický slovník jazyka českého a slovenského, Praga 1957, s. 487).

uwagi:

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: teść

• białoruski: (1.2) свёкар m

źródła: