łuczywo

łuczywo (język polski)

łuczywo (1.1)

wymowa:

IPA: [wuˈʧ̑ɨvɔ], AS: [u̯učyvo]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przest. kawałek smolnego drzewa, używanego dawniej do oświetlania; zob. też łuczywo w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	łuczywo	łuczywa
dopełniacz	łuczywa	łuczyw
celownik	łuczywu	łuczywom
biernik	łuczywo	łuczywa
narzędnik	łuczywem	łuczywami
miejscownik	łuczywie	łuczywach
wołacz	łuczywo	łuczywa

przykłady:

(1.1) Żołnierze pogasili teraz łuczywo, natomiast każdy ściągnął z ramienia to muszkiet, to piszczel, to guldynkę i nuż grzmieć na powitanie pani.

(1.1) Tak jak przed trzema miesiącami, kobieta siadła znowu na ziemi i skrzynkę otworzyła, a parobczak stojący za nią trzymał w ręku palące się łuczywo.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) pochodnia

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) torch
• białoruski: (1.1) лучына ż
• niemiecki: (1.1) Fackel ż
• rosyjski: (1.1) лучина ż
• wilamowski: (1.1) karkuøški m

źródła: