Łańcut

Łańcut (język polski)

Łańcut (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈwãj̃nʦ̑ut], AS: [u̯ãĩ ̯ncut], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w Polsce; zob. też Łańcut w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Łańcut	Łańcuty
dopełniacz	Łańcuta	Łańcutów
celownik	Łańcutowi	Łańcutom
biernik	Łańcut	Łańcuty
narzędnik	Łańcutem	Łańcutami
miejscownik	Łańcucie	Łańcutach
wołacz	Łańcucie	Łańcuty

przykłady:

(1.1) Raport diagnostyczny składa się z pięciu głównych części dotyczących zjawisk i procesów rozwojowych właściwych dla Łańcuta w sferach: przestrzenno-funkcjonalnej, środowiskowej, technicznej, gospodarczej i społecznej.

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Łańcucie • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Łańcuta • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Łańcuta • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Łańcuta • mieszkaniec / mieszkanka Łańcuta • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Łańcucie • pochodzić z Łańcuta • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Łańcuta • flaga / herb Łańcuta

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) miasto

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. łańcucianin m, łańcucianka ż

przym. łańcucki

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Landshut < niem. Land + Schutz

uwagi:

tłumaczenia:

• hebrajski: (1.1) לנצוט
• jidysz: (1.1) לאנצהוט
• niemiecki: (1.1) Landshut
• rosyjski: (1.1) Ланьцут m
• ukraiński: (1.1) Ланьцут m

źródła: