zaufać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zaufać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[zaˈwufaʨ̑], AS[zaufać], zjawiska fonetyczne: epenteza ł 
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. brak)

(1.1) powierzyć swoje sprawy osobie lub instytucji, której się ufa[1]
(1.2) uznać, że czyjeś słowa, informacje itp. prawdziwe[1]
(1.3) uznać, że ktoś posiada jakieś umiejętności i potrafi je odpowiednio wykorzystać[1]
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Po tym, jak mnie oszukałeś, nie potrafię ci już zaufać.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ufanie n, ufność ż, dufanie n, zaufanie n, zaufany mos
czas. ufać ndk., dufać ndk.
przym. ufny, zaufany
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: ufać
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zaufać” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.