wybawca

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wybawca (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[vɨˈbafʦ̑a], AS[vybafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto wybawia od czegoś; broni, ratuje, chroni kogoś przed czymś
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, / na ziemi wystąpi jako ostatni[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zbawca, wybawiciel
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wybawiciel mos, wybawicielka ż, wybawczyni ż, wybawianie n, wybawienie n
czas. wybawiać ndk., wybawić dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. wybawić + -a
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Hioba 19,25, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Władysław Borowski).