wstręt

wstręt (język polski)

wymowa:

IPA: [fstrɛ̃nt], AS: [fstrẽnt], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.• asynch. ę 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) intensywne uczucie niechęci, odraza; zob. też wstręt (emocja) w Wikipedii

(1.2) daw. przeszkoda lub trudność

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wstręt	wstręty
dopełniacz	wstrętu	wstrętów
celownik	wstrętowi	wstrętom
biernik	wstręt	wstręty
narzędnik	wstrętem	wstrętami
miejscownik	wstręcie	wstrętach
wołacz	wstręcie	wstręty

przykłady:

(1.1) Postępowanie polityków wywołuje we mnie wstręt.

(1.1) Rozejrzał się po pomieszczeniu i ze wstrętem wzdrygnął się, gdy dostrzegł biegnącego wzdłuż ściany karalucha.

składnia:

(1.1) wstręt do +D.

kolokacje:

(1.1) mieć / czuć / odczuwać / wywoływać / budzić wstręt • napawać wstrętem • jadłowstręt • światłowstręt • wodowstręt

synonimy:

(1.1) obrzydzenie, awersja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wstręciuch m, wstręciucha ż

zdrobn. wstręcik m

zgrub. wstręcizna ż

przym. wstrętny

przysł. wstrętnie

związki frazeologiczne:

czynić wstręty • robić wstręty

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) disgust
• baskijski: (1.1) higuin, nazka
• białoruski: (1.1) агіда ż
• duński: (1.1) væmmelse w
• esperanto: (1.1) abomeno
• francuski: (1.1) dégoût
• hiszpański: (1.1) asco m, repugnancia ż
• koreański: (1.1) 혐오
• niemiecki: (1.1) Ekel m
• rosyjski: (1.1) отвращение n
• sycylijski: (1.1) schifu, schifìu, ribbrezzu, ripugnanza
• szwedzki: (1.1) aversion w
• włoski: (1.1) disgusto

źródła: