wrotycz
wrotycz (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) bot. Tanacetum L.[1], roślina z rodziny astrowatych o dużych, pierzastych liściach i kwiatach zebranych w koszyczki; zob. też wrotycz w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wrotycz wrotycze dopełniacz wrotycza / wrotyczu[2] wrotyczy celownik wrotyczowi wrotyczom biernik wrotycz wrotycze narzędnik wrotyczem wrotyczami miejscownik wrotyczu wrotyczach wołacz wrotyczu wrotycze
- przykłady:
- (1.1) Wrotycz pospolity zyskał reputację jako środek odstraszający owady, szczególnie muchy.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) wrotycz pospolity • wrotycz alpejski • wrotycz baldachogroniasty • wrotycz maruna • wrotycz wielkolistny
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) roślina
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) tansy
- białoruski: (1.1) піжма ż
- interlingua: (1.1) balsamita
- kazachski: (1.1) түймешетен
- łaciński: (1.1) tanacetum
- niemiecki: (1.1) Rainfarn m, Wurmkraut n
- rosyjski: (1.1) пижма ż
- słowacki: (1.1) vratič m
- ukraiński: (1.1) пижмо n
- wilamowski: (1.1) rāfer m, raofer m
- źródła:
- ↑
Hasło „Tanacetum” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
