wojować

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wojować (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[vɔˈjɔvaʨ̑], AS[voi ̯ovać]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. powojować)

(1.1) książk. walczyć, brać udział w fizycznej bitwie
(1.2) pot. prowadzić z kimś spory o coś, zwalczać coś
(1.3) żart. bawić się w wojnę[1]

czasownik przechodni niedokonany (dk. zawojować)

(2.1) daw. podbijać, zdobywać, zwyciężać[1]
odmiana:
(1.1-3) koniugacja IV
przykłady:
składnia:
(1.1-2) wojować z + N.
(2.1) wojować + B.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wojowanie n, wojownik m, wojowniczka ż, wojna ż, wojsko n, wojak m, wojski m, wojaczka ż, wojowniczość ż
czas. zawojować dk., powojować dk.
przym. wojenny, wojowniczy, wojaczy, przedwojenny, powojenny, wojujący
przysł. wojowniczo, wojskowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
odziedziczone z prasł. *vojevatiwalczyć, prowadzić wojnę, a to od rzeczownika *vojь → bój, wojsko, wojownik (stąd pol. wój)[2]
por. czes. vojovat, chorw. vojevati, dłuż. wojowaś, głuż. wojować, ros. воева́ть i scs. воѥвати
notowane od XV wieku[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wojować” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 Hasło „wojować” w: Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1, s. 707.