udziec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

udziec (język polski)[edytuj]

udziec (1.1)
wymowa:
IPA[ˈuʥ̑ɛʦ̑], AS[uʒ́ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kulin. udo dużego zwierzęcia przeznaczone do spożycia
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Udziec z indyka smakuje jak polędwica.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. udo n, udko n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
Forma dopełniacza liczby mnogiej „udźcy” jest niepoprawna[1][2].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „udziec” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 815.
  2. Hasło „udziec” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 12225.