udręczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

udręczyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[uˈdrɛ̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS[udrṇčyć], zjawiska fonetyczne: udziąs.nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany

(1.1) książk. przysporzyć cierpień fizycznych lub psychicznych, dokuczać

czasownik zwrotny udręczyć się

(2.1) książk. przysporzyć sobie samemu cierpień fizycznych lub psychicznych
(2.2) książk. przysporzyć sobie nawzajem cierpień fizycznych lub psychicznych
odmiana:
(1) koniugacja VIb
(2) koniugacja VIb
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dręczycielka ż, dręczyciel mos, udręka ż, udręczanie n ndk., udręczenie n dk.
czas. udręczać ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: