tybetański

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

tybetański (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌtɨbɛˈtãj̃sʲci], AS[tybetãĩ ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.rozs. artyk.akc. pob.
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) odnoszący się do Tybetu; związany lub wywodzący się z Tybetu[1]

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. język Tybetańczyków; zob. też język tybetański w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Ten tybetański dzwonek przywiozłem z zeszłorocznej podróży.
(2.1) Najpopularniejszym dialektem tybetańskiego jest lhaski.
składnia:
kolokacje:
(2.1) mówić / pisać / … po tybetańsku
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Tybet mrz, Tybetańczyk mos, Tybetanka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2007, ISBN 978-83-239-9999-7, s. 71.