turyńczyk

turyńczyk (język polski)

wymowa:

IPA: [tuˈrɨ̃j̃n͇ʧ̑ɨk], AS: [turỹĩ ̯ṇčyk], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mieszkaniec Turynu lub mężczyzna pochodzący z Turynu

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	turyńczyk	turyńczycy
dopełniacz	turyńczyka	turyńczyków
celownik	turyńczykowi	turyńczykom
biernik	turyńczyka	turyńczyków
narzędnik	turyńczykiem	turyńczykami
miejscownik	turyńczyku	turyńczykach
wołacz	turyńczyku	turyńczycy
depr. M. i W. lm: (te) turyńczyki

przykłady:

(1.1) Tolerancja turyńczyków tłumaczy się być może osobliwą dwutorowością myśli i wyobraźni ludzi Baroku, ich zamiłowaniu do antytez i kontrastów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) Piemontczyk

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Turyn m

forma żeńska turynka ż

przym. turyński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi piszemy małą literą.

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) turindar
• czeski: (1.1) Turíňan m
• francuski: (1.1) Turinois m
• hiszpański: (1.1) turinés m
• kataloński: (1.1) torinès m
• niemiecki: (1.1) Turiner m
• rosyjski: (1.1) туринец m
• słowacki: (1.1) Turínčan m
• słoweński: (1.1) Torinčan m
• włoski: (1.1) torinese

źródła: