totumfacki
totumfacki (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌtɔtũw̃ˈfaʦ̑ʲci], AS: [totũũ̯facʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik totumfacki totumfaccy dopełniacz totumfackiego totumfackich celownik totumfackiemu totumfackim biernik totumfackiego totumfackich narzędnik totumfackim totumfackimi miejscownik totumfackim totumfackich wołacz totumfacki totumfaccy
- przykłady:
- (1.1) Ten sam pan, nie najgorszy nawet człeczyna, tylko taki sobie totumfacki, który często na dworze królowej siostry przebywając i od szwagra pożyczek pieniężnych potrzebując, rad był choć facecjami wywdzięczać się dobrodziejom (…)[1]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) faktotum
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. faktotum m
- forma żeńska totumfacka ż
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- węgierski: (1.1) tótumfaktum
- źródła:
- ↑ Eliza Orzeszkowa: Panna Róża
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.