totumfacki

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

totumfacki (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌtɔtũw̃ˈfaʦ̑ʲci], AS[totũũ̯facʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) zaufana osoba, która posłusznie wypełnia wszystkie polecenia
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Ten sam pan, nie najgorszy nawet człeczyna, tylko taki sobie totumfacki, który często na dworze królowej siostry przebywając i od szwagra pożyczek pieniężnych potrzebując, rad był choć facecjami wywdzięczać się dobrodziejom (…)[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) faktotum
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. faktotum m
forma żeńska totumfacka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. fac + totum (fac totum) → rób wszystko[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Eliza Orzeszkowa: Panna Róża
  2. Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.