stracić twarz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

stracić twarz (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈstraʨ̑iʨ̑ ˈtfaʃ], AS[straćić tfaš], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.wygł.
?/i
znaczenia:

fraza czasownikowa

(1.1) stracić honor, mieć powody do wstydu
odmiana:
(1.1) zob. stracić, „twarz” nieodm., w formach zaprzeczonych - „twarzy”
przykłady:
(1.1) Bałeś się stracić twarz, ale jeśli podpiszesz książkę, którą napisali za ciebie, będziesz skończony na zawsze[1].
(1.1) Naówczas Iwanów, aby nie stracić twarzy, wysunął tezę, że podziemne składy, piwnice i obronne kazamaty w istocie służyły jako cele oraz izby tortur[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) wyjść z twarzą, zachować twarz, odzyskać twarz
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zobacz też: Indeks: Polski - Związki frazeologiczne
tłumaczenia:
źródła:
  1. Mirosław Tomaszewski, UGI, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Aleksander Sołżenicyn, ARCHIPELAG GUŁag Tom 2, 1977, Narodowy Korpus Języka Polskiego.