sposobić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

sposobić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[spɔˈsɔbʲiʨ̑], AS[sposobʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) przest. urządzać, przygotowywać coś
(1.2) przest. uczyć, kształcić kogoś do czegoś

czasownik zwrotny niedokonany sposobić się (dk. brak)

(2.1) przest. czynić samego siebie czymś lub jakimś
odmiana:
(1) koniugacja VIa
(2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Lokal obszerny na gospodę przy sklepie sposobi.
(1.2) Sposobiłam do zdania egzaminu na dyplom nauczycielski.
(2.1) Dobry chłopak, mógł los w świecie zrobić, bo miał zdatność i mógł się sposobić.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sposób m, sposobność ż, sposobienie n
czas. usposabiać ndk., usposobić dk., przysposabiać ndk., przysposobić dk.
przym. sposobny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: