santon
santon (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) geol. czwarty wiek późnej okresu geologicznego kredy[1]; zob. też santon w Wikipedii
- (1.2) w południowej Francji: mała, gliniana figurka zwykle przedstawiająca świętego do szopki lub ludowe postacie[2]
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik santon dopełniacz santonu celownik santonowi biernik santon narzędnik santonem miejscownik santonie wołacz santonie - (1.2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik santon santony dopełniacz santona santonów celownik santonowi santonom biernik santon santony narzędnik santonem santonami miejscownik santonie santonach wołacz santonie santony - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik santon santonowie dopełniacz santona santonów celownik santonowi santonom biernik santona santonów narzędnik santonem santonami miejscownik santonie santonach wołacz santonie santonowie
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.2) franc. santon < hiszp. sanón < zgrub. od hiszp. santo → święty[2]
- (2.1) franc. santon < prow. santoun < zdrobn. od prow. sant → święty < łac. sanctus → święty[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Santonian; (1.2) santon
- francuski: (1.2) santon m; (2.1) santon m
- kataloński: (1.1) Santonià m
- źródła:
- ↑ Andrzej T. Solecki, Rozwój strukturalny epiwaryscyjskiej pokrywy platformowej w obszarze synklinorium północnosudeckiego, w: Żelażniewicz, A., Wojewoda, J., Cieżkowski, W., [red.] – Mezozoik i Kenozoik Dolnego Śląska, 19-36, WIND, Wrocław 2011, s. 21.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Hasło „santon” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.