sanna
sanna (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) książk. jeżdżenie saniami[1]
- (1.2) książk. droga usłana śniegiem, po której można jeździć saniami[1][2][3]
przymiotnik, forma fleksyjna
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sanna sanny dopełniacz sanny sann celownik sannie sannom biernik sannę sanny narzędnik sanną sannami miejscownik sannie sannach wołacz sanno sanny - (2.1) zob. sanny
- przykłady:
- (1.1) Reżyser prosi, by powtórzyć ujęcie, to ma być radosna sanna, a nie żałobny marsz.[4]
- (1.1) A ta sanna do Mitrunów, podczas której on ją całował!…[5]
- (1.2) Corocznie bowiem w zapusty, gdy sanna dopisała a młodzież nie była na wojnie, w każdej prawie okolicy czy powiecie urządzano kulig, który zastępował nieznane wówczas jeszcze zabawy karnawałowe miejskie[6].
- (1.2) Śniegi u nas duże i sanna dobra, ale że spadły na nie zamarzniętą ziemię, jest obawa, aby oziminy nie wyprzały[7].
- (1.2) Sami zaś wpakowawszy się na sanki albo gdy sanny nie było, na kolaski, karety, wózki (…), jak kto mógł, jachali do sąsiada pobliższego ani proszeni od niego, ani przestrzegłszy go, żeby się im nie skrył albo nie ujechał z domu[8].
- (2.1) Miłość gorąca, sanna droga, krogulcze pole – niedługo trwają – jak mówi przysłowie[9].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) sankada, szlichtada, kulig, kulik
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. sanny ż, sanie, sań, sankada, sanki, sankarz, saneczkarz, saneczkarka, saneczkarstwo
- przym. sanny, sankowy
- związki frazeologiczne:
- przysłowia: kiedy jeździć, to już sanną, kiedy szaleć, to za panną • na Oczyszczenie Marii Panny zbliża się koniec sanny
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. VIII, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1958–1969.
- ↑ 2,0 2,1
Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VI: S-Ś, Warszawa 1900–1927, s. 30.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Ona to ja, Anna Dymna, Elżbieta Baniewicz, 1997 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Henryk Sienkiewicz: Potop.
- ↑ Zygmunt Gloger: Encyklopedia staropolska
- ↑ Henryk Sienkiewicz: We mgle.
- ↑ Jędrzej Kitowicz: Opis obyczajów za panowania Augusta III.
- ↑ Aleksander Fredro: Pan Jowialski.
sanna (język islandzki)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
czasownik
- (1.1) dowieść
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- Hasło zaimportowane automatycznie – nie zostało zweryfikowane w wiarygodnych słownikach. Jeśli znasz islandzki, kliknij na Edytuj, dokonaj ewentualnych korekt i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy! Listę innych niesprawdzonych haseł w tym języku można znaleźć pod tym linkiem.
sanna (język łaciński)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) maska, karykatura, grymas, błazeństwo[1]
- odmiana:
- (1.1) sanna, sannae (deklinacja I)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sanna sannae dopełniacz sannae sannārum celownik sannae sannīs biernik sannam sannās ablatyw sannā sannīs wołacz sanna sannae
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „sanna” w: Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie III, Księgarnia św. Wojciecha, Poznań - Warszawa - Lublin 1958, s. 604.
sanna (język staronordyjski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
czasownik
- (1.1) oświadczać, twierdzić, utrzymywać[1]
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „sanna” w: Greek, Latin, Arabic, Old Norse Word Study Tool.