reformacja

reformacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌrɛfɔrˈmaʦ̑ʲja], AS: [reformacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. kult. ruch religijno-polityczno-społeczny w XVI wieku zapoczątkowany w Niemczech przez Marcina Lutra, dążący do wprowadzenia reform w Kościele katolickim; zob. też reformacja w Wikipedii

(1.2) daw. wprowadzanie reformy, reform, reformowanie

(1.3) daw. zabezpieczenie majątkowe żony, w postaci zapisania podwójnej zazwyczaj wartości jej posagu, wiana na części dóbr męża ; po jego śmierci spadkobiercy zwracali wiano wdowie; prawne ubezpieczenie, opatrzenie

odmiana:

(1.1-3) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	reformacja
dopełniacz	reformacji
celownik	reformacji
biernik	reformację
narzędnik	reformacją
miejscownik	reformacji
wołacz	reformacjo

przykłady:

(1.1) Reformacja w Kościele katolickim została zapoczątkowana przez Marcina Lutra w XVI wieku.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) kontrreformacja

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. reforma ż, reformowalność ż, reformatorstwo n, reformator mos, reformatorka ż, reformizm mrz, reformista mos, reformistka ż, reformowanie n, zreformowanie n

czas. reformować ndk., zreformować dk.

przym. reformacyjny, reformowalny, reformatorski, reformistyczny, formacyjny, formatywny

przysł. reformacyjnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Reformation
• bułgarski: (1.1) реформация ż
• czeski: (1.1) reformace ż
• fiński: (1.1) uskonpuhdistus
• jidysz: (1.1) רעפֿאָרמאַציע ż
• niemiecki: (1.1) Reformation ż
• rosyjski: (1.1) Реформация ż
• słowacki: (1.1) reformácia ż
• ukraiński: (1.1) реформація ż

źródła: