punktualny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

punktualny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌpũŋktuˈwalnɨ], AS[pũŋktualny], zjawiska fonetyczne: nazal.-nk- epenteza ł akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) przybywający o określonej godzinie, nie spóźniający się; przestrzegający punktualności[1]
(1.2) mający charakter punktowy, odbywający się w konkretnym punkcie czasowym lub przestrzennym, nie stanowiący continuum
(1.3) psych. (o sytuacji) taki, który wydarza się jednorazowo i nie wpływa na dalszy proces rozwoju psychicznego
odmiana:
(1.1)
(1.2-3)
przykłady:
(1.1) Adam jest imponująco punktualny. Zawsze przychodzi na czas.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) terminowy
(1.2) punktowy, mat. dyskretny
(1.3) punktowy, odosobniony
antonimy:
(1.1) niepunktualny, nieterminowy; pot. spóźnialski
(1.2) ciągły, gradientowy
(1.3) ciągły, chroniczny, przewlekły
hiperonimy:
(1.1) rzetelny; przest. akuratny
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. punktualność ż, punkt m
przym. punktowy
przysł. punktualnie, punkt
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „punktualny” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.