pojedynczy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

pojedynczy (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌpɔjɛˈdɨ̃n͇ʧ̑ɨ], AS[poi ̯edṇčy], zjawiska fonetyczne: udziąs.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) taki, który jest tylko jeden; osobny
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) W języku polskim cytat umieszcza się w podwójnych, a w języku angielskim pojedynczych cudzysłowach.
(1.1) W trakcie wyborów zdarzyły się pojedyncze incydenty, ale ogólnie panował spokój.
(1.1) Z pistoletu maszynowego można prowadzić ogień pojedynczy i ciągły.[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) skr. poj.
antonimy:
(1.1) mnogi, seryjny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jeden n/mzw/mos, jednostka ż, jedynka ż, jedność ż, jedynak m, jedynaczka ż, pojedynek mrz, pojedynczość ż
przym. jedyny
przysł. pojedynczo
zaim. jeden
licz. jeden
związki frazeologiczne:
(1.1) liczba pojedynczazdanie pojedynczesport. gra pojedyncza
etymologia:
pol. pojedynek (osoba będąca w pojedynkę, sama)
uwagi:
pisownia „pojedyńczy” jest częstym błędem ortograficznym[2]
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wikipedia
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Porada „-nczy czy -ńczy?” w: Poradnia językowa PWN.