piwotalny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

piwotalny (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) rzad. obrotowy, osiowy
(1.2) przen. polit. pejor. nie mający samodzielnej władzy, ale za to wchodzący w koalicje z prawie każdą opcją polityczną; zob. też partia obrotowa w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) (…) a ztąd powszechna dolegliwość dająca się czuć wszystkim członkom socyalnego ciała, odszczepieństwo, a czasem i pogarda piwotalnych osi przeszłości[1]
(1.1) W wierszu haiku występują, na przykład, grupy słów określane jako słowa piwotalne, nagle zmieniające znaczenie wiersza i tok myśli.[2]
(1.2) I wtedy piwotalny członek Rady Polityki Pieniężnej, czyli Hausner, zgodzi się Piwotalny właśnie.[3]
(1.2) Polski system partyjny zaczął przybierać cechy charakterystyczne dla dojrzałych i ustabilizowanych systemów zachodnioeuropejskich z dużymi blokamiprawicowym (AWS) i lewicowym (SLD) z dwoma partiami piwotalnymi (obrotowymi, zawiasowymi) – centrolewicowym PSL i centroprawicową UW[4]
(1.2) Partia piwotalna nie musi być, jak już wcześniej wspomniałem, partią małą.[5]
składnia:
kolokacje:
(1.2) partia piwotalna
synonimy:
(1.1) obrotowy, osiowy
(1.2) obrotowy, zawiasowy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. piwotalność ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
ang. pivotal < ang. pivot + -al < franc. pivot < st.franc. pivot
uwagi:
Słowo to, choć okazjonalnie używane od ponad stu lat, stało się bardziej znane szerokiej publiczności w czerwcu 2014 r., gdy zostało użyte w podsłuchanej rozmowie ministra Bartłomieja Sienkiewicza i prezesa NBP Marka Belki. Początkowo dziennikarze błędnie zapisali ten wyraz jako „dygotalny”.
tłumaczenia:
źródła:
  1. August Dołęga Cieszkowski (hrabia): Ojcze-Nasz - Tomy 3-4, 1903, strona 228
  2. Odra, tom 43, Wrocławskie Wydawn. Prasowe RSW "Prasa", 2003, wydania 5-9
  3. podsłuchana i upubliczniona rozmowa prezesa NBP Marka Belki z ministrem Bartłomiejem Sienkiewiczem [1]
  4. Marek Migalski, Waldemar Wojtasik, Marek Mazur: Polski system partyjny, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, str. 72
  5. Ryszard Herbut: Systemy partyjne w Europie Zachodniej--ciągłość i zmiana: studium porównawcze, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1996, str. 163