półka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: p0lkaPolkapolkapolkkaPoľkaPołkapołkaPólka

półka (język polski)[edytuj]

półka (1.1)
półki (1.2) z książkami
półka (1.3) skalna
wymowa:
?/i, IPA[ˈpuwka], AS[puu̯ka]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) osobny mebel lub część szafy, kredensu, regału itp., w kształcie poziomej deski, służący do trzymania na nim przedmiotów
(1.2) stojący mebel złożony z półek (1.1)
(1.3) część skały podobna do półki (1.1)
(1.4) daw. gw. (Śląsk Cieszyński) ósemka (jednostka miary)[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Na półce stoją książki.
(1.3) Przez dwie doby alpiniści nie mogli zejść z półki.
składnia:
(1.1) półka na + B.
kolokacje:
(1.1) półka na książki / kosmetyki / buty / …
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. półkownik m
zdrobn. półeczka ż
przym. półkowy
związki frazeologiczne:
odłożyć na półkętowar z wyższej półkipółka cenowa
etymologia:
Półka (dawniej polica[2]) pochodzi od wyrazu pół. Pierwotnie oznaczała pień drzewa rozłupany na pół.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. E. Klich, Pokłosie, „Język Polski” nr 1/1914, s. 23.
  2. Hasło polica w: M. Arcta Słownik Staropolski.