otruć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

otruć (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. truć, otruwać)

(1.1) spowodować objawy choroby lub śmierć poprzez działanie trucizny

czasownik zwrotny dokonany otruć się (ndk. truć się, zatruwać się)

(2.1) zażyć truciznę
(2.2) doznać zatrucia pokarmowego
odmiana:
(1.1) koniugacja Xa
(2.1) koniugacja Xa
przykłady:
(1.1) Podejrzewano, że papieża otruł agent bezpieki.
(1.1) Czyżbyś zamierzał go otruć?
(2.1) Mężczyzna otruł się przez niewierną żonę.
(2.2) Chyba otrułam się tymi frutti di mare.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. otrucie n, trucie n, truciciel mos/mrz
czas. otruwać ndk., truć ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. o- + truć
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: truć
źródła: