opornik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

opornik (język polski)[edytuj]

oporniki (1.1)
wymowa:
IPA[ɔˈpɔrʲɲik], AS[oporʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) elektr. elektron. element elektroniczny zamieniający energię elektryczną w ciepło; zob. też opornik w Wikipedii
(1.2) wojsk. element działa, którego zadaniem jest wyhamowanie zespołu odrzutowego poprzez przekształcenie jego energii kinetycznej w energię cieplną
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) oporniki połączone szeregowo / równolegle
synonimy:
(1.1) rezystor
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. opór m, oporność ż, opornica ż, opieranie n
zdrobn. oporniczek m
czas. opierać ndk.
przym. oporowy, opornikowy, opornościowy, oporny
przysł. opornie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: