nowożytny

nowożytny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌnɔvɔˈʒɨtnɨ], AS: [novožytny], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) od nowożytność: należący do nowożytności, określający nowożytność, używany w związku z nowożytnością

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	nowożytny		nowożytna	nowożytne	nowożytni	nowożytne
dopełniacz	nowożytnego		nowożytnej	nowożytnego	nowożytnych
celownik	nowożytnemu		nowożytnej	nowożytnemu	nowożytnym
biernik	nowożytnego	nowożytny	nowożytną	nowożytne	nowożytnych	nowożytne
narzędnik	nowożytnym		nowożytną	nowożytnym	nowożytnymi
miejscownik	nowożytnym		nowożytnej	nowożytnym	nowożytnych
wołacz	nowożytny		nowożytna	nowożytne	nowożytni	nowożytne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Pozytywizm jest szczególnie typową postawą nowożytnego okresu. Ale nie tylko on. Nowożytny jest racjonalista Descartes z racji swej metody i apriorysta Kant z racji epistemologicznego nastawienia swej filozofii.

składnia:

kolokacje:

(1.1) czasy / igrzyska olimpijskie / państwo nowożytne • historia / sztuka / nauka / literatura / epoka / demokracja nowożytna • okres / teatr / język / świat nowożytny

synonimy:

(1.1) nowoczesny, współczesny

antonimy:

(1.1) starożytny

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nowożytnik mos, nowożytność, ponowożytność, postnowożytność

przym. ponowożytny, postnowożytny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. nowożytność

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) modern
• czeski: (1.1) novověký
• kaszubski: (1.1) nowòżëtny
• niemiecki: (1.1) neuzeitlich

źródła: