nastolatek

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

nastolatek (język polski)[edytuj]

nastolatek (1.1)
nastolatki (1.1)
wymowa:
IPA[ˌnastɔˈlatɛk], AS[nastolatek], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) chłopiec w wieku od jedenastu do dziewiętnastu lat

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. lm od: nastolatka
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Skończył studia, założył rodzinę, ale wciąż był nieodpowiedzialny jak nastolatek.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) młokos, młodzieniec, efeb; daw. młodzieńczyk, młodzic, młodzik, junosz, junosza, okrzos
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) jedenastolatek, dwunastolatek, trzynastolatek, czternastolatek, piętnastolatek, szesnastolatek, siedemnastolatek, osiemnastolatek, dziewiętnastolatek
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nastoletniość ż
forma żeńska nastolatka ż
przym. nastoletni
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) kalka językowa z ang. teenager < ang. teen + agenaście + wiek, lata[1]; złożenie to stworzył Władysław Kopaliński[2]
uwagi:
Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod redakcją A. Markowskiego uznaje formę liczby mnogiej „nastolatkowie” za niepoprawną[3].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz, Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. II rozszerzone i uzupełnione, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2002, s. 114.
  2. Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, PWN, Warszawa 2007, s. 175.
  3. Hasło „nastolatek” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 597.