milczenie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

milczenie (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[mʲilˈʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS[mʹilčńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) nieodzywanie się, niemówienie
(1.2) rzecz. odczas. od milczeć
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Naczelnik, tęgi, rudobrody Niemiec, nakazawszy im znakiem milczenie, począł następnie nasłuchiwać.[1]
składnia:
kolokacje:
(1.1) zachować / zachowywać / nakazać / nakazywać milczenie • zmusić / zmuszać do milczenia • milczenie o czymś
synonimy:
antonimy:
(1.1) mowa, niemilczenie
(1.2) mówienie, niemilczenie
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zamilknięcie n, milczek m, zmilczenie n, zmilczanie n, przemilczenie n, milkliwość ż
czas. milknąć, przemilczeć, milczeć ndk., zamilknąć dk., zmilczeć dk., zmilczać ndk.
przym. milczący, milkliwy
związki frazeologiczne:
mowa jest srebrem, a milczenie złotemzapuścić kurtynę milczenia / zapuszczać kurtynę milczeniagrobowe milczeniemilczenie owieczmowa milczeniamilczenie bliższe chytrości niż dobrocimilczenie Buddymilczenie skarb wszelkiej politykialbo milczeć, albo co lepszego mówić nad milczeniemilczenie głupiego uda za mądregoprzerywać milczenie
etymologia:
uwagi:
zob. też milczenie w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła: