konstatować

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

konstatować (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌkɔ̃w̃staˈtɔvaʨ̑], AS[kõũ̯statovać], zjawiska fonetyczne: nazal.samogł.+n/m+szczelin.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. skonstatować)

(1.1) książk. stwierdzać zaistnienie jakiegoś faktu, zdarzenia; ustalać coś
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Anatol wrócił do Prefektury z paszportem i tu grubas konstatuje, że i w paszporcie rok 1918 jest wydrapany i zamieniony na 1919[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. konstanta ż, konstatacja ż, konstatowanie n, skonstatowanie n
czas. skonstatować dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. constater[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Bobkowski, Szkice piórkiem : (Francja 1940-1944), 1957, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Hasło „konstatować” w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. II, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 437.