koan

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

koan (język polski)[edytuj]

wymowa:
(spolszczona) IPA[ˈkɔãn], AS[koãn], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) paradoksalne pytanie lub problem, stosowane w zen jako środek w procesie osiągania oświecenia; zob. też koan w Wikipedii
odmiana:
przykłady:
(1.1) Znanym koanem jest: "Jaki jest dźwięk jednej klaszczącej dłoni?"
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) inna pisownia: kongan, kōan
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
jap. 公案, kōan; chiń. gōng-àn
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) koan
źródła:

koan (język angielski)[edytuj]

wymowa:
bryt. IPA/ˈkəʊ.ɑːn/
amer. IPA/ˈkoʊ.ɑn/
wymowa amerykańska?/i
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) koan
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: