kołtun

kołtun (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkɔwtũn], AS: [kou̯tũn], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kłąb włosów sklejonych łojem; zob. też kołtun w Wikipedii

(1.2) pot. potargane i brudne włosy

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) pogard. człowiek zacofany i ograniczony

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kołtun	kołtuny
dopełniacz	kołtuna	kołtunów
celownik	kołtunowi	kołtunom
biernik	kołtun	kołtuny
narzędnik	kołtunem	kołtunami
miejscownik	kołtunie	kołtunach
wołacz	kołtunie	kołtuny

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kołtun	kołtuny
dopełniacz	kołtuna	kołtunów
celownik	kołtunowi	kołtunom
biernik	kołtuna	kołtunów
narzędnik	kołtunem	kołtunami
miejscownik	kołtunie	kołtunach
wołacz	kołtunie	kołtuny
ndepr. M. i W. lm: (ci) kołtuni

przykłady:

(1.1) Koty perskie trzeba często czesać, bo inaczej im się robią kołtuny.

(1.1) Najdłuższy zachowany kołtun znajduje się w muzeum w Krakowie.

(1.2) Jak ty wyglądasz?! Umaluj się chociaż i zrób coś z tym kołtunem na głowie!

(2.1) W tej mieścinie to same kołtuny mieszkają.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) gw. lwow. chyra

(2.1) drobnomieszczanin, filister, obskurant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kołtuneria ż, kołtuństwo n

forma żeńska kołtunka ż

czas. kołtunić, kołtunić się, kołtunieć

przym. kołtuniasty, kołtuński, kołtunowaty

przysł. kołtuńsko

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) elflock
• białoruski: (1.2) калдуны lm
• esperanto: (1.1) pliko
• jidysz: (1.2) kołtuny (o całej czuprynie) קוטשמע ż (kuczme)
• kaszubski: (1.1) kôłtón m, pikas m
• niemiecki: (1.1) Weichselzopf m
• wilamowski: (1.1) wychtuł m, kołtu̇n m

źródła: