kołacz

kołacz (język polski)

kołacz (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkɔwaʧ̑], AS: [kou̯ač] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) folk. spoż. rodzaj obrzędowego pieczywa, pierwotnie o okrągłym kształcie; zob. też kołacz (pieczywo) w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kołacz	kołacze
dopełniacz	kołacza	kołaczy
celownik	kołaczowi	kołaczom
biernik	kołacz	kołacze
narzędnik	kołaczem	kołaczami
miejscownik	kołaczu	kołaczach
wołacz	kołaczu	kołacze

przykłady:

(1.1) U wszystkich warstw narodu polskiego kołacz był w dawnych wiekach obrzędowym ciastem weselnym.

składnia:

kolokacje:

(1.1) kołacz chodzki

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koło n, kołocz mrz

zdrobn. kołaczyk mrz

związki frazeologiczne:

bez pracy nie ma kołaczy

etymologia:

pol. koło + -acz

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) kalach, kolach
• białoruski: (1.1) калач (kaláč) m
• czeski: (1.1) koláč m
• francuski: (1.1) kalatch m
• japoński: (1.1) カラーチ (karāchi)
• niemiecki: (1.1) Kalatsch m, austr. Kolatsche ż
• rosyjski: (1.1) калач (kaláč) m, колач (koláč) m
• serbsko-chorwacki: (1.1) колач m, kolač m
• słowacki: (1.1) koláč m
• ukraiński: (1.1) калач (kaláč) m, колач (koláč) m
• węgierski: (1.1) kalács
• wilamowski: (1.1) płōc m, płoc m

źródła: