klituś-bajduś
klituś-bajduś (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌklʲituʑ‿ˈbajduɕ], AS: [klʹituź‿bai ̯duś], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udźw. międzywyr.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki[1]
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy[1]
- (2.1) pot. żart. lub lekcew. osoba opowiadająca rzeczy nieprawdopodobne, niewiarygodne, bzdurne
- odmiana:
- (1.1) nieodm.[1][2]
- (2.1) lp klituś-bajduś, klitusia-bajdusia, klitusiowi-bajdusiowi, klitusia-bajdusia, klitusiem-bajdusiem, klitusiu-bajdusiu, klitusiu-bajdusiu; lm klitusie-bajdusie, klitusiów-bajdusiów, klitusiom-bajdusiom, klitusiów-bajdusiów, klitusiami-bajdusiami, klitusiach-bajdusiach, klitusie-bajdusie[2] albo nieodm.[1]
- przykłady:
- (1.1) Kupiłeś najnowszy model mercedesa? Klituś-bajduś.
- (2.1) Nie przejmuj się tym, co on opowiada, z niego jest taki klituś-bajduś.
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) paplanina
- (2.1) bajerant, gaduła, pleciuga, gawędziarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Bogusław Dunaj, Współczesny słownik języka polskiego, t. I, Langenscheidt, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7476-264-9, s. 624.
- ↑ 2,0 2,1 Hasło „klituś-bajduś” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.