kalafonia
kalafonia (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌkalaˈfɔ̃ɲja], AS: [kalafõńi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) techn. muz. łamliwa i przezroczysta pozostałość po destylacji terpentyny z żywicy drzew iglastych; zob. też kalafonia w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik kalafonia dopełniacz kalafonii celownik kalafonii biernik kalafonię narzędnik kalafonią miejscownik kalafonii wołacz kalafonio
- przykłady:
- (1.1) Wytarł smyczek kalafonią, brzęknął na strunach, pokręcił klucze i w chwilę później spod delikatnych palców rozległy się dźwięki barkaroli. (B. Prus: Emancypantki)
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. kalafoniowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- z wł. colofonia, łac. (resina) Colophonia (żywica kolofońska), od nazwy miasta gr. Κολοφών (Kolofṓn) (Kolofon)[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) rosin, colophony
- bułgarski: (1.1) колофон m
- czeski: (1.1) kalafuna ż
- duński: (1.1) kolofonium n
- esperanto: (1.1) kolofono
- francuski: (1.1) colophane ż
- hiszpański: (1.1) colofonia ż
- niemiecki: (1.1) Kolophonium n
- norweski (bokmål): (1.1) kolofonium n
- norweski (nynorsk): (1.1) kolofonium n
- nowogrecki: (1.1) κολοφώνιο n
- słowacki: (1.1) kolofónia ż
- szwedzki: (1.1) kolofonium n
- węgierski: (1.1) gyanta
- źródła: