kąkol

kąkol (język polski)

kwiat kąkolu (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkɔ̃ŋkɔl], AS: [kõŋkol], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ą 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bot. Agrostemma L., roślina z rodziny goździkowatych, pospolity chwast zbożowy o purpurowoliliowych kwiatach; zob. też kąkol w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kąkol	kąkole
dopełniacz	kąkolu	kąkoli / kąkolów
celownik	kąkolowi	kąkolom
biernik	kąkol	kąkole
narzędnik	kąkolem	kąkolami
miejscownik	kąkolu	kąkolach
wołacz	kąkolu	kąkole

przykłady:

(1.1) Chociaż to gospodarzy bardzo w oczy kole: piękne są w złotym zbożu chabry i kąkole.

składnia:

kolokacje:

(1.1) kąkol polny • chabry i kąkole

synonimy:

(1.1) st.pol. lud. diabelskie kwiaty

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) chwast

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. kąkolik m

przym. kąkolowy, kąkolewski

związki frazeologiczne:

dziura w worze, gość w komorze, piasek w mące, woda w łące, kąkol w życie, złość w habicie — rzeczy niecne • gdzie Pan Bóg sieje pszenicę, tam diabeł kąkol • każde pole rodzi kąkole • kto sieje kąkol, zbiera kąkol • na Podolu pszenica bez kąkolu • Pan Bóg pszenicę mnoży, a diabeł kąkol sporzy • przy pszenicy musi być kąkol • siać kąkol

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cockle
• hiszpański: (1.1) neguilla ż
• łaciński: (1.1) lolium, Agrostemma
• nowogrecki: (1.1) γόγγολη ż
• ukraiński: (1.1) кукіль m
• włoski: (1.1) gettaione m, gittaione m

źródła: