jednokierunkowy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

jednokierunkowy (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌjɛdnɔcɛrũŋˈkɔvɨ], AS[i ̯ednoḱerũŋkovy], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-nk- akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) działający, poruszający się w jednym kierunku
(1.2) biorący pod uwagę jeden aspekt; jednostronny
odmiana:
przykłady:
(1.1) Od Lipska do Końskich była to szosa jednokierunkowa, dziwaczny kręty produkt fantazji drogowców, wymagający od kierowcy odwagi i doświadczenia[1].
(1.2) Powstaje bowiem mentalność wąska, zamknięta, jednokierunkowa, która odrzuca wszystko, co inne i co nie potwierdza jej przekonania o własnej wyjątkowości, wyższości, supremacji[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) droga jednokierunkowa • ruch jednokierunkowy
synonimy:
antonimy:
(1.1) dwukierunkowy
(1.1-2) wielokierunkowy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. jedno- + kierunkowy
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Eugeniusz Dębski, Aksamitny Anschluss, 2001, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Ryszard Kapuścinski, Lapidaria IV-VI, 2008, Narodowy Korpus Języka Polskiego.