gołębnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

gołębnik (język polski)[edytuj]

gołębnik (1.1)
wymowa:
IPA: [ɡɔˈwɛ̃mbʲɲik], AS: [gou̯ẽmbʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę 
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zootechn. pomieszczenie lub budowla do hodowli gołębi
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikgołębnikgołębniki
dopełniaczgołębnikagołębników
celownikgołębnikowigołębnikom
biernikgołębnikgołębniki
narzędnikgołębnikiemgołębnikami
miejscownikgołębnikugołębnikach
wołaczgołębnikugołębniki
przykłady:
(1.1) Wujek Jurek jest zapalonym gołębiarzem, a gołębnik to jego oczko w głowie.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. gołębieniec
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. gołąb m, gołębica ż, gołąbek m, gołębię n, gołębiarz m, gołębiarka ż, gołębiarstwo n, gołębiowate nmos, Gołąb ż/mos/mzw
przym. gołębi, gołębiarski, gołębnikowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. gołąb + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=gołębnik&oldid=7995850”