głuchoniemy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

głuchoniemy (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌɡwuxɔ̃ˈɲɛ̃mɨ], AS[gu̯uχõńmy], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) niesłyszący i jednocześnie nieumiejący mówić

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba głuchoniema (1.1)
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Osoby głuchonieme często intensywnie wykorzystują telefon komórkowywysyłają SMS-y.
(1.1) Dla Głuchych słyszący głuchoniemi, bo nie umieją migać.
(2.1) Część osób Głuchych uważa słowo głuchoniemy za obraźliwe, bo tzw. głuchoniemi wydają przecież dźwięki, mogą też porozumiewać się językiem migowym.
(2.1) W czasie wojny istniał w ramach AK pluton głuchoniemych.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) kaleki
(2.1) inwalida, kaleka
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. głuchoniemota ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
spotykana od 1. połowy XIX wieku kalka franc. sourd-muet i niem. taubstumm[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „GŁUCHONIEMY” w: Andrzej Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, t. I, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13016-4, s. 439.