dziegieć

dziegieć (język polski)

butelka dziegciu (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈʥ̑ɛ̇ɟɛ̇ʨ̑], AS: [ʒ́ėǵėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ciemnobrunatna, gęsta ciecz otrzymywana w procesie suchej destylacji drewna o intensywnym zapachu, mająca właściwości grzybobójcze i antyseptyczne, dawniej używana także do impregnacji płótna i skóry, uszczelniania beczek, itp.; zob. też dziegieć w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	dziegieć
dopełniacz	dziegciu
celownik	dziegciowi
biernik	dziegieć
narzędnik	dziegciem
miejscownik	dziegciu
wołacz	dziegciu

przykłady:

(1.1) Zaduch smoły, dziegciu, prochu, gałganów palących się od zaprawy otaczał każdy dom płonącą atmosferą.

(1.1) Pomazałem mu rany dziegciem; nalałem gorzałki z popiołem w gardło. Będzie zdrów.

(1.1) Rybacy, którzy przybiegli popatrzyć na poczet namiestnika, mieli koszule, twarz i ręce całkiem pomazane dziegciem dla obrony od ukąszeń.

(1.1) Na to uprzejme wezwanie, jakby spod ziemi zjawił się opalony wiejski młodzian, w dość starannie połatanej sukmance i dość obficie dziegciem wysmarowanych butach.

składnia:

kolokacje:

(1.1) destylować dziegieć • destylacja dziegciu

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziegciarz m

przym. dziegciowy

związki frazeologiczne:

łyżka dziegciu w beczce miodu

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) pine tar
• białoruski: (1.1) дзёгаць m
• duński: (1.1) trætjære w
• jidysz: (1.1) דזשעגעכץ n (dżegechc)
• niemiecki: (1.1) Holzteer m
• norweski (bokmål): (1.1) tretjære m/ż
• norweski (nynorsk): (1.1) tretjære ż, tretjøre ż
• rosyjski: (1.1) дёготь m
• szwedzki: (1.1) tjära w, trätjära w
• ukraiński: (1.1) дьоготь m

źródła: